De één gaat na vijf afscheidsfeestjes en een handdruk. De ander staat na 35 dienstjaren buiten zonder één bedankje. Hoe je ook vertrekt bij je werkgever: een gedwongen afscheid, gaat bij niemand in de koude kleren zitten. En op een gekke manier lijkt het soms wel wat op liefdesverdriet. Mensen twijfelen aan zichzelf en staan er voor hun gevoel even helemaal alleen voor.

Even landen na een outplacement

In de outplacementtrajecten die ik begeleid, zie ik dit geregeld. Mensen hebben even tijd nodig om te landen. Om te beseffen wat ze achterlaten. Om zichzelf weer opnieuw uit te vinden. Daarom is het belangrijk om iemand die tijd te gunnen. Om op adem te komen, om tot inzicht te komen. Maar vooral ook om nieuwe kansen te zien: want een outplacement opent de deur naar nieuw werk.

Niet blijven hangen

Net als bij liefdesverdriet mag je je na een outplacement best even ‘rot voelen’. Maar, het is de kunst om daar niet in te blijven hangen. Dat is lastig. Zeker wanneer je jarenlang buschauffeur was en je nog nooit iets anders hebt gedaan. Of wanneer je dertig jaar met hart en ziel voor de baas hebt gewerkt. Of wanneer je behoefte hebt aan zekerheid en zonder vast contract geen vaste grond meer onder je voeten voelt.

Trainingsbijeenkomsten

Bij Set in organiseer ik daarom trainingsbijeenkomsten. In een groep van acht gaan we aan de slag met die toekomst. We praten over netwerken, het maken van CV’s, over jezelf profileren. Maar ook over werk dat je zou willen doen en welke onderdelen je daarin belangrijk vindt. Heel nuttig. Maar het allerbelangrijkste is dat mensen in gesprek komen met ‘lotgenoten’. Om te laten zien dat ze niet de enige zijn.

Reinier Paping

Lastig? Soms wel. Zeker wanneer iedereen in de mineur zit. Maar bij vrijwel elke training zie je mensen opklaren. Af en toe krijg je hiervoor hulp uit onverwachte hoek. Ik denk dan aan die stugge Fries aan wie ik vroeg wie zijn grote voorbeeld was. De man, begin zestig, was na decennia werken bij dezelfde baas in een outplacement geraakt. Hij aarzelde zo lang, dat ik geen antwoord meer verwachtte. Maar toen kwam het: ‘Reinier Paping’.

Inspireren

De andere deelnemers gniffelden wat: ‘krijgen we vast zo’n nostalgisch verhaal’. Maar de man vertelde dat Elfstedenwinnaar Paping hem inspireerde om hij altijd doorging. Zelfs al waren de omstandigheden nog zo lastig. Dat hield hij zichzelf ook voor: ‘al lijkt mijn situatie uitzichtloos, ik ga gewoon door, vertrouw erop dat het goed komt.’ Toen werd het wel even stil en je zag de rest nadenken…

En soms heeft liefdesverdriet gewoon even langer nodig. Ik denk aan de vrouw die al maanden in een outplacementtraject zat, maar in haar hoofd geen afscheid kon nemen van haar werk. Pas toen ze haar pasje en laptop moest inleveren, kwam het besef én de acceptie. Zat ze op maandagochtend opeens stralend aan mijn bureau: ‘ik heb écht zin om iets anders te doen.’

               Robin Hamer